Van bewegingsdrang en eetstoornis naar yoga instructrice in balans

Als klein meisje was ik altijd al ‘anders’. Al snel kwamen mijn ouders en leraren erachter dat ik niet zo goed kon leren als mijn klasgenootjes. In groep 3 kreeg ik daarom een dyslexieverklaring. Altijd hebben de leraren op mijn school het lastig gevonden om ermee om te gaan en in groep 5 ging ik dus ook naar het ‘speciaal onderwijs’. Eigenlijk was dit de beste keuze in mijn jongere jaren. Eindelijk werd ik echt gezien en geaccepteerd.

In de brugklas kwamen de onzekerheden opnieuw. De pubertijd begon bij mij eigenlijk net wat eerder dan bij mijn leeftijdsgenootjes. Ik  ben nooit echt dik geweest maar samen met mijn toenmalige beste vriendin besloten we te gaan lijnen. “Gewoon een paar kilo eraf voor de zomer.” Mijn vriendin vond het na een week wel weer mooi geweest. Ik niet… We kregen steeds vaker ruzie en in het geheim ging ik door met lijnen. “Wow, dit gaat lekker! eindelijk lukt het een keer wel. Ik zal aan iedereen laten zien hoe goed ik ben.”

Het was 2010 en zomervakantie, eigenlijk zag ik zowat niemand meer, mijn vriendinnen ontweek ik. Ze snappen me toch niet.

Iedere dag deed ik oefeningen en ik zat geen moment meer stil, terwijl ik ook bijna niks meer at. In december 2010 werd ik wakker geschud door mijn ouders. Er moest iets veranderen. Nog drie maanden is het doorgegaan en viel ik nog veel meer af. Tot ik flauw viel en zelf doorkreeg dat het inderdaad niet goed zat.

Helaas zaten alle hulpinstanties vol en werd ik op een wachtlijst gezet van minimaal twee maanden. Er zat niks anders op… Ik moest zelf gaan vechten. Dat ging met heel veel ups en downs en heftige gesprekken met mijn ouders. Heel langzaam, met ongelofelijk veel hulp en steun van mijn familie, krabbelde ik weer op. We maakten een eetlijst en ik at steeds wat meer.

Bij toeval kwam stuitte ik op het tv-programma Tot Op Het Bot en voor ik het wist stond er een cameraploeg bij ons voor de deur. Toen kreeg ik echt hulp en kon ik gelijk andere mensen laten zien dat genezen mogelijk is. De motivatie was onwijs hoog! Door de doelen die werden opgesteld door Leontien van Moorsel, kreeg ik ook weer zin in het leven! De therapie was voor mij een stukje loslaten. Het ging niet over eten, maar over de achterliggende gedachten. Waarom, hoe, wanneer. Niet hoeveel… Dat heeft mij erg geholpen.

If you can dream it, you can do it!

Nu, twee en een half jaar na de uitzending, voel ik me een heel gelukkig meisje! Ik ben nu bijna 20 en doe alleen wat ik zelf wil. In 2014 ben ik een maand naar Nepal geweest om, met mijn reisvriendin die ik in Ghana heb ontmoet, weer vrijwilligerswerk te doen. Na mijn studie op het MBO heb ik een half jaar in Frankrijk gewerkt als au pair. In die tijd ben ik ook de Alpe d’Huez op gefietst. Daar ben ik zo trots op! Tijdens die rit heb ik echt moeten afzien, maar ik heb het gedaan! ik heb laten zien hoe sterk ik ben, vooral aan mezelf.

Nu sta ik ‘gewoon’ voor een groep, om mijn passie over te brengen aan anderen. Ook in de fitnesszaal help ik mensen, mensen waar ik een paar jaar geleden niet eens naar durfde te kijken, omdat ik me minder voelde. Nu krijg ik er zo veel energie van om te zien hoe andere mensen vooruit gaan, lichamelijk en geestelijk. Ik heb al veel meegemaakt en bereikt, maar ik ben nog lang niet klaar met dromen. Ik weet zeker dat ik alles ga doen wat ik wil, want ik heb de touwtjes van mijn leven in mijn eigen handen!

Ook ben ik, samen met mijn moeder, ervaringsdeskundige vrijwilliger geworden bij het Leontienhuis. Bij het Leontienhuis willen ze de kwaliteit van leven van mensen met een eetstoornis en hun naasten verbeteren. Daarnaast wil het Leontienhuis mensen met een eetstoornis motiveren richting herstel en (hernieuwde) deelname aan de maatschappij.

Omdat het Leontienhuis helemaal afhankelijk is van fondsen en giften, zijn mijn moeder en ik een actie begonnen. Eind augustus 2016 gaan we terug naar Frankrijk. Daar gaan we de Alpe d’Huez beklimmen om op een sportieve manier een financiële bijdrage te kunnen leveren. Mijn moeder gaat lopen en ik ga fietsen. (hier meer info over de actie: https://www.facebook.com/leontienhuis/photos/a.526286014132133.1073741827.526274460799955/1024222324338497/?type=3&theater )

Mijn levens motto is “If you can dream it, You can do it”
Tot nu toe is dat altijd uitgekomen bij mij en dat gun ik iedereen.

Ik hoop dat ik met mijn verhaal wat mensen heb kunnen bereiken, motiveren of inspireren.

Sportieve lieve groetjes,
Nancy van den Berg
Instagram : xnen_x