Doorgaan zoals altijd of een sprong in het diepe: kies jij voor jezelf?

Altijd doorgaan, sterk zijn en denken alleen in de buitenwereld te kunnen vinden wat je zoekt. Het leven gaf mij twee harde lessen maar dit was het zo waard. Hierbij deel ik mijn verhaal #letsgetreal! Als kind waren mijn dromen groot en intens. Ik was mij er altijd al van bewust dat we onderdeel zijn van een groter geheel. Ik kon uren naar de sterren kijken en dromen van een wereld waarin mensen een enorme verbondenheid met zichzelf en met elkaar konden voelen. Ik wilde ontdekken en beleven, en vooral mijn eigen plan trekken. Ik hield spreekbeurten over landen, het dierenrijk en kende geen schaamte of angst. Ik was trots op mezelf, mijn verhaal en stond voor wat ik te vertellen had. Maar ergens, gedurende de jaren, veranderde dit. Ik werd mij bewust van het feit dat mensen naar mij keken als ik sprak en ik begon me af te vragen wie er zat te wachten op mijn verhalen. Klopte het überhaupt wel wat ik dacht?

Een groot gebaar

Ik werd gevoeliger voor kritiek en begon emoties bij mezelf en bij anderen te zien als een zwakte. Ik was van mening mijn eigen geluk te kunnen creëren door vooral door te gaan en niet te lang stil te staan bij moeilijke of vervelende emoties. In 2011 maakte mijn lichaam een groot gebaar. Ik werd ernstig ziek en moest direct beginnen met chemo en bestralingen. Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat mijn positieve instelling enorm heeft bijgedragen aan mijn herstel, maakte dit ook dat ik harder voor mezelf werd. Mijn ziekte zou mijn leven niet veranderen en ik wilde vooral blijven wie ik was. Dat verandering vooral heel positief kon zijn, besefte ik pas echt jaren later. Dus ik ging door. Ik wilde mijn werk weer voor de volle 100 procent oppakken zoals voor mijn ziekte, en bewijzen dat ik vooral nog dezelfde positieve, enthousiaste en leuke persoon was. Niet de zieke Elke met kanker. Medelijden? Dat was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Hoewel ik ergens voelde dat er dingen waren die niet matchten bij wat ik vanbinnen voelde, leek het alsof er geen andere optie was. Mijn vaste baan verruilen voor de onzekerheid van het volgen van mijn passie? Dat leek onmogelijk. Tot het leven mij drie jaar later nog een keer goed door elkaar schudde. Dit keer in relationele sfeer met als uitkomst een verdrietige echtscheiding. Tegelijkertijd gebeurde er iets bijzonders met mij. Hoe verdrietig ik me ook voelde, ik zag deze gebeurtenis als een kans om verder te groeien. Ik stond voor een wezenlijke keus: doorgaan zoals ik altijd deed, of volledig in het diepe springen. Ik besloot om te springen! Ik ging mijn emoties aan, ik koos voor mezelf, ik ervaarde wat de kracht is van vergeven en stond open voor wat het leven mij wil laten zien. Ik bleef springen. Hoe eng, hoe heftig en hoe moeilijk het soms ook was, ik koos ervoor om alles aan te gaan. Om alles te onderzoeken wat er in mij leeft. Om toe te geven dat ik wél iemand anders ben geworden. Iemand die er alleen maar beter door is geworden en weer écht kan ervaren vanuit de diepte. Dat het prima is dat ik me meestal 'on top of the world' voel, maar dat er ook mindere dagen zijn waarop ik mijn rust nodig heb.

‘Soms moet je gewoon vertrouwen’

Ik heb ervoor gekozen om alleen nog maar keuzes te maken vanuit mijn hart en voor dingen te gaan die in lijn zijn met wat ik de wereld wil laten zien. Ik zie het leven nu als een constante zoektocht naar balans in een eeuwige verandering. Het blijft een uitdaging, omdat ik alles altijd zo graag wil begrijpen. Maar soms kan dat gewoon niet. Soms moet je gewoon vertrouwen. Je openstellen voor alles wat er gebeurt. Mooie momenten wisselen zich af met minder leuke dingen. Dat is het leven. En ik probeer het zo goed mogelijk te omarmen. De grote uitdagingen op ons pad kunnen ons helpen om weer in contact te komen met wie we echt zijn en het besef dat we onderdeel zijn van een groter geheel. Laten we emoties en gevoelens weer gaan zien als onze vrienden en elkaar supporten bij het ontwikkelen van een open mindset. Ik weet zeker dat we dan met zijn allen een kettingreactie kunnen veroorzaken. Durf te staan voor wie je bent, deel je ‘echte' verhalen met elkaar en laten we kwetsbaarheid niet langer zien als een zwakte. Laten we stoppen elkaar te veroordelen als we niet voldoen aan een ideaal plaatje, en laten we elkaar vooral supporten in onze wegen. Doe de dingen omdat jij ze leuk vindt en niet omdat je denkt dat iets zo hoort. Je hoeft niet de beste, leukste of slimste te zijn. Het enige wat belangrijk is, is dat je de tijd neemt om te onderzoeken wie je bent. Mijn support heb je, nu nog die van jezelf.