05 april 2016 
3 min. leestijd

Een nieuw hardloopseizoen: 'Lentekriebels'

Een nieuw hardloopseizoen: 'Lentekriebels'
In mijn vorige blog had ik een negatieve vibe te pakken, maar zoals de klok vooruitging en wij afscheid namen van het winterse seizoen, herstelde mijn lichaam ook van de donkere tijd en nam ik afscheid van die aanhoudende, stekende pijn in de voorkant van mijn knie. Doei, tschüs, tot nooit meer ziens! Symboliek alom. Ik houd van symboliek, van beeldspraak en vergelijkingen. Ik houd van de Nederlandse taal en de Nederlandse seizoenen. Ik houd van de zon. Ik houd van de lammetjes op de kinderboerderij recht tegenover mijn huis en, weer in toenemende mate van mijzelf. Lentekriebels.

Overwegend positief

De lente, ze weet nog niet echt wat ze met zichzelf aanmoet, lijkt het soms. Ze is wispelturig, onvoorspelbaar, overwegend positief, maar haar optimisme lijkt nog niet door te zetten. En dat beschrijft dus precies mijn huidige gesteldheid. Mijn knie lijkt hersteld, maar zelfverzekerd ben ik nog niet. Bang dat het terugkomt. Ik ben in de afgelopen maand af en toe gaan hardlopen. Twee kilometer, vier kilometer, zeven kilometer. Langzaam. Zeker niet te snel. Want één stap teveel, is tien stappen terug. Na een maand geen inspanning, ging dit eigenlijk heel goed. Ik ben blij. Ik kan het weer. Lentekriebels.

Tweestrijd

De lente heeft zowel trekjes van het winterseizoen, maar neigt sterk naar de zomer. In de eerste weken kenmerkt de lente zich door opklarend weer, stijgende temperaturen, maar soms, onverwachts, maar voelbaar bovendien, geeft ze toch nog toe aan de overheersende macht van de winter en keert het koudere, sombere weer terug. Ik ben opgeklaard. In het begin liep ik met veel onzekerheden. Twijfel beheerste mijn workout. Terwijl ik aan het lopen was, had ik continue aandacht voor mijn knie. Wat voel ik? Wat doet hij? Is hij gewoon wat stijf of is dit een opkomende steek? Ik was nergens anders mee bezig dan met het lokaliseren van mijn eigen gevoel. En dan loop je niet heel prettig. Heb je wel eens meegemaakt dat je totaal geen jeuk had op je hoofd, totdat iemand een gesprek start over luizen en dat je ineens toch een kriebel voelt? Ik denk dus dat als je ergens overmatig op focust of fixeert, je negatieve gevoelens eerder 'denkt' te ervaren. En daar moest ik vanaf.
''Ik denk dat als je ergens overmatig op focust of fixeert, je negatieve gevoelens eerder 'denkt' te ervaren.''
Net als de lente, sta ik ook tamelijk onzeker tussen twee dominante kanten van mijzelf, die allebei sterker zijn dan de huidige ik. Aan de ene kant ben ik gebaat bij bedachtzaamheid. Niet wéér overmoedig worden, niet te snel te veel kilometers willen maken. Want één stap teveel, is tien stappen terug. Aan de andere kant zegt al het optimisme in mij dat ik de blessure achter de rug heb. Een nieuw seizoen is aangebroken. Het is voorbij. Training weer oppakken. Het is nu net april. Mijn halve marathon is in juni. Misschien maak ik nog kans om die halve marathon uit te lopen. En heel misschien kan ik alsnog mijn droom waarmaken en een podiumplek in de wacht slepen. Tijdens mijn hardlooprondjes van de afgelopen weken beeld ik in dat ik over de finish ren. Ik ken de route, ik weet hoe de finish eruitziet. Ik zou dit zo graag willen. Lentekriebels.

I'm back!

Gisteren deed zich een memorabel moment voor. Ik besloot voor de tweede keer die week zeven kilometer te gaan lopen. En voor het eerst sinds het begin van mijn blessure was ik aan het hardlopen zonder het besef te hebben dat ik daadwerkelijk aan het hardlopen was. Voor pakweg tien minuten, dacht ik even niet aan mijn knie, mijn vermoeidheid of enige vorm van pijn. Voor pakweg tien minuten herkende ik mijn hardloopgevoel weer. Dat gevoel waar mijn passie voor deze sport uit voortkomt. Het duurde niet lang, want algauw had ik toch weer een beetje zorgen over mijn snelheid en of mijn knie het zou trekken maar desalniettemin herkende ik de oude Lau. En dit gevoel, gaf mijn humeur een opkikker. Een gigantische boost. Ik ben terug! Lentekriebels.

Van lente naar zomer

Ondanks dat de lente nooit echt weet wat ze met zichzelf aanmoet en wij mensen ook nooit heel goed weten wat de lente ons gaat brengen (of die witte broek wel of niet gepast is en of die ene rok niet te zomers is voor deze dag) is er één ding dat wij allen wel zeker weten. En dat is dat na de lente, altijd de zomer gaat komen. En zij is wel overtuigd van haar kunnen. Daarom weet ik ook dat deze blessure tijdelijk was en dat, ondanks dat ik misschien nog niet helemaal van de gevolgen af ben, opgeklaarde tijden in de toekomst op mij wachten. Ik kan niet wachten tot ik daar ben. En tot die tijd geniet ik van dit seizoen. Lentekriebels.

"Als je twee goede benen hebt, kun je alleen met het goede been uit bed stappen"

Reactie plaatsen