Anorexia is geen kwestie van 'eet gewoon een boterham'!

Gisteren keek ik de documentaire terug over Emma, een meisje dat op haar 12^e werd gediagnosticeerd met anoxeria nervosa. ‘Emma Wil Leven’ werd afgelopen dinsdag uitgezonden op BNN en het deed zo ontzettend veel stof opwaaien dat ik het, als journalist én Fitgirl, wel moést zien. Niet alleen omdat eetstoornissen de laatste tijd weer steeds meer in het nieuws zijn, maar ook omdat ik deze ziekte stiekem eigenlijk nooit echt begreep. It’s all about balance and #IIFYM, right? Als je moet eten omdat je bijna doodgaat, dan doe je dat toch gewoon?! I was so wrong... Haar glimlach en charisma spatten bijna van het beeld af. Emma was een prachtig kind! Bevlogen, lief, intelligent en heerlijk zelfingenomen. Ze deed het goed op school, had awesome vriendinnen en kwam uit een liefdevol gezin, waarin ze de middelste was van drie meiden. Hoe kon zij in hemelsnaam anorexia krijgen? Ze leek zo gelukkig! En wat me vooral opviel: ze was helemaal niet dik. Niet eens een beetje mollig.

Vooroordeel

Aangezien ik absoluut niet vies ben van zelfreflectie, durf ik best op te biechten dat ik stiekem toch een vooroordeel had over meiden (en jongens) met anorexia. Zo dacht ik altijd dat mensen met een eetstoornis ergens aandacht tekort kwamen en op deze manier aan de bel trokken. Of dat het alleen de vollere meiden zou treffen (want ja, als je niet te zwaar bent, ben je simpelweg niet te zwaar, toch?). Ik dacht vooral dat het een keuze was om niet te eten. Maar hoe kun je ervoor kiezen om jezelf uit te hongeren tot de dood erop volgt?   Tijdens het kijken begon ik langzaam te begrijpen en in te zien dat ik er zelden zo naast heb gezeten als op dit punt. Met tranen in mijn ogen zat ik me zwaar te schamen dat ik er zo over dacht, terwijl ik ondertussen letterlijk naar het levensgevecht van dit jonge meisje zat te kijken. Ze wilde leven, deed meer dan haar uiterste best, maar kón het gewoon niet. De eetstoornis vrat haar langzaam op en nam steeds meer stukjes van Emma mee.

Laatste optie

Ze streed dag in, dag uit, tegen de ziekte. Tegen de calorieën, maar zeker ook tegen haar eigen gedachten. Na zes jaar gedwongen opnamen, dwangvoeding, extreme eenzaamheid, verdriet, pijn en terugvallen weten de artsen het niet meer en is Emma op 18-jarige leeftijd uitbehandeld. Haar laatste optie is een kliniek in Portugal, waar ook deze documentaire is opgenomen. Emma wilde, als ze eenmaal beter zou zijn, hiermee andere mensen met een eetstoornis inspireren om er ook voor te gaan. Te kiezen voor het leven. Maar ze werd niet meer beter... Emma was letterlijk op en zag het leven helaas pas toen ze voelde dat ze bijna dood ging. De schade aan haar lijf was zo groot dat ze op 28 april 2016 in de kliniek komt te overlijden. Mijn grote mond over dit onderwerp is na dit verhaal voor eeuwig gesnoerd en mijn vooroordeel in één klap verdwenen. Ik weet nu niet alleen dat anorexia geen keuze is, maar vooral dat het absoluut geen kwestie is van ‘eet nou maar gewoon een boterham’. I’ve learned my lesson well. En ik kan alleen maar hopen dat ik hier niet de enige in ben.