Je bent dag in dag uit bezig voor Because we Carry, waar komt je drive vandaan?
Ik heb de behoefte om wereld ietsje mooier te kleuren. Dat zit hem in kleine en in grote dingen. Wanneer ik mensen kan helpen – en dit hoeven niet meteen grootse dingen te zijn- dan doe ik dat. Dus soms geef ik iemand zonder dak boven zijn hoofd op straat een kopje koffie, of veeg ik het stoepje van de buren. En nu voel ik dat ik kan helpen op Lesbos en dus doe ik dat. Samen met Anna Smit ben ik Because we Carry begonnen, Afke Reijenga & Sandy Rodrigues sloten hier al snel bij aan. We zijn een krachtige viereenheid met een enorme drive.
Hoe heb je Because we Carry opgezet?
Nadat we de beelden zagen hebben Anna en ik gebrainstormd. Wat konden we doen? We zagen vrouwen en mannen die zeventig km moesten lopen met hun kinderen op de arm. Daar wilden we wat voor doen! We kwamen uit op draagdoeken. Vervolgens natuurlijk een naam: “ Carry-On”, “Baby-carry” en toen uiteindelijk kwamen we op “Because we Carry”. We zijn een Facebook gestart en hadden na één dag iets meer dan 140 likes. We dachten: we halen twintig draagdoeken op en sturen die naar Lesbos. Uiteindelijk ontving ik honderd e-mails per dag en zijn we met 2500 draagdoeken –dankzij sponsoring van Transavia- naar Lesbos gevlogen.
Wat trof je daar aan?
Het bizarre is, dat je aankomt op een soort vakantie eiland. Er zijn ook nog steeds mensen die daar vakantie aan het vieren zijn. Het voelde voor mij heel griezelig dubbel, delen van het eiland voelen als vakantie en andere delen voelen als een soort “warzone”. Toen we daar aankwamen realiseerden we al snel dat onze draagdoeken nodig zijn, maar dat er ook veel vraag is naar primaire zaken zoals voedsel en onderdak. We zijn meteen begonnen. Ik ben die dag geloof ik 36 uur wakker geweest en kon tien uur achtereen niet naar de wc. Er komt echt een “oerdrive” bij je naar boven, je gaat gewoon door. De mensen komen met krakkemikkige boten aan, hebben honger en hebben het koud. We zijn vrouwen en kinderen gaan rijden en hebben elke dag eten gekocht om families te voorzien in de eerste levensbehoeftes. Bijna alle draagdoeken zijn uitgedeeld.Je bent op 21 september naar Lesbos gevlogen, wat heb je allemaal meegemaakt?
Met een team zijn we dag in dag uit met elkaar bezig geweest om mensen uit de boten te helpen en eten en drinken te verzorgen. Samen met Afke reed ik in een bus met eten. Wanneer de mensen die op de vlucht zijn daar aankomen, zijn ze vaak angstig. Veel kunnen niet zwemmen en de overtocht is echt super eng. Ze hebben al paniekerige dagen in Turkije achter de rug, hun spullen noodgedwongen achter gelaten en meestal al een dag niet gegeten. De boot heeft vaak moeite om aan wal te komen door de rotsen en de stenen. De mannen zitten vaak in de buitenste ring van de overvolle rubber bootjes, daartussen zitten de vrouwen en de kinderen. Op een gegeven kwamen Afke en ik een groepje mensen tegen die de weg kwijt waren en we besloten dat Afke hen naar de eerstvolgende stop ging brengen. Ik voelde instinctief dat ik moest blijven en ging op het strand zitten. Ik tuurde over de zee en ineens zag ik twee stipjes. Ik keek nog een keer, maar had het echt goed gezien: er kwamen twee boten aan. Ik was alleen op dat strand en voelde mij nog geen ‘botenbinnenhaler-expert’. Aan de ene kant was ik heel bang dat ik dit niet zou kunnen en aan de andere kant wist ik dat ik moest blijven om deze mensen te helpen. Het is bizar hoe een ogenschijnlijk klein stipje verandert in een boot en vervolgens verandert in een groep mensen met gezichten. Gezichten van mensen zoals jij en ik die je recht in de ogen, hoopvol aan kijken. Ik ben als een gek gaan zwaaien met een reddingsvest. Op een gegeven moment kwamen de boten dichterbij. Er kwam een felheid en kracht bij me naar boven die ik nog niet eerder zo intens voelde. Ik had gezien hoe andere hulpverleners boten binnen leidden en heb dat ook gedaan. Ik heb geschreeuwd dat ze de motor uit moesten zetten, dat ze bij elkaar moesten blijven en vervolgens dat ze de kinderen omhoog moesten houden. De mannen vormden met mij een rijtje en zo werden vrouwen en kinderen op het strand getild. Het bleef niet bij twee boten, ik heb er uiteindelijk negen het strand op geholpen samen met iemand van Stichting Bootvluchtelingen die gelukkig kwam helpen. Die middag was ik zo moe, vol en leeg tegelijk.Hoe houd je dit vol?
Het is enorm belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg. Anders kan ik dit niet goed doen. Eén van de belangrijkste dingen is, dat wanneer ik vermoeidheid of verdriet voel, ik daar naar luister. Soms voel ik dat ik gewoon even mijn mond moet houden, dat ik zuinig moet zijn met mijn energie. Wanneer je daar met elkaar bent, dan begrijp je dat van de ander. Het is belangrijk dat je je verdriet deelt, zodat je het los kunt laten. Ik heb veel kort en vaak gehuild als de bus leeg was of als ik ’s nachts in bed lag. Ik probeer goed te eten, zoveel mogelijk groente en ik eet denk ik per dag acht bananen. De bananen waren gewoon briljant. Verder neem ik supplementen mee zoals magnesium, vitamine C, vitamine B en FITSHE. Elke avond mediteren we even en neem ik zeker één of twee glazen rode wijn om even te ontspannen. Daarnaast probeerde ik toch wel echt vijf uur per nacht te slapen. Nu, terug in Nederland vind ik het heel fijn om mijn yogalessen weer te geven.Met yoga gaat de aandacht naar mijn lijf, en voel ik me geaard. Ik word niet zweverig van yoga, het houdt me juist stevig op de grond. Na deze ervaring, ben ik logischerwijs veel aan het denken. Daarom is het belangrijk om in verbinding te staan met mijn lijf zodat ik het kan dragen.Hoe reageert je omgeving?
Het is fantastisch om te merken dat er zoveel mensen en bedrijven Because we Carry ondersteunen. We hebben in een korte tijd al meer dan 2500 draagdoeken verzameld en veel donaties gehad, maar er is altijd meer nodig. Naast de draagdoeken zorgen we nu ook voor voedsel en dekens voor de mensen die aankomen op het eiland. Het ontbreekt er volledig aan primaire levensbehoeften. We geven per dag minstens duizend euro uit aan boodschappen. Sommige mensen schrikken van de grootsheid van de problematiek en vinden dat wat wij doen slechts 'een druppel op een gloeiende plaat' is. Zo kijk ik er absoluut niet naar! Als ik vandaag een deken over een kind kan leggen wat het koud heeft, dan helpt die deken dat ene kindje! Ik ben niet bang voor de grootsheid van de deze problematiek, het drijft me juist alleen maar om alles aan te pakken –klein en groot- om bij te dragen en te helpen .What’s next?
We rouleren nu in teams op Lesbos. Ik ga volgende week weer. We kunnen alle hulp gebruiken! Veel mensen hebben al iets gegeven maar we zijn nog dringend op zoek naar meer donaties. HELP OOK MEE! Volg Because We Carry op Facebook: www.facebook.com/Becausewecarry Doneer nu en ondersteun Because We Carry:- IBAN: NL08INGB0700077006
- Name: A.Smit
- Description: Stichting Because We Carry i.o.
Kijk ook eens op:
sukhayoga.nl