De titel verklapt het misschien al, maar ik heb in de afgelopen maanden op z’n zachtst gezegd een behoorlijke verandering ondergaan. In de zomer van 2016 bereikte ik een dieptepunt. Niet alleen met mijn gewicht (ik woog ruim 82 kilo met een lengte van 1 meter 60) maar vooral mentaal. De onzekerheid die iedereen wel eens voelt, was bij mij ondertussen al omgeslagen in zelfhaat. Als tiener heb ik tientallen diëten uitgeprobeerd. Van maaltijdvervangers om af te vallen tot aan het eten van 4 crackers per dag. In die jaren heb ik mezelf wijsgemaakt dat afvallen alleen kon wanneer je jezelf uithongerde en dat ik nou eenmaal geboren was om dik te zijn.
In september besloot ik het gevecht tegen mezelf aan te gaan. Ik dwong mezelf om naar de sportschool te gaan, en daar in het krachthonk ook aan het werk te gaan. Ik voelde mij daar niet thuis, tussen de mannen en vrouwen met hun afgetrainde lichamen, die de meest ingewikkelde oefeningen deden en waar de sfeer behoorlijk competitief was. Toch gaf ik niet op: ‘s avonds zocht ik op het internet oefeningen op die ik de volgende dag zelf uitvoerde in de sportschool. De mooiste vrouw op aarde
Naarmate de maanden verstreken en ik me meer op mijn gemak voelde, viel ik af. Het ging niet snel, maar het ging wel, dus ik was al heel blij. Mijn vriend, die mij met 82 kilo de ‘mooiste vrouw op aarde vond’, vertelde mij zo vaak hoe trots hij op mij was. En iedere keer wanneer ik mijn handen op een dumbell legde, en wat hoger ging in gewicht, dacht ik ook aan hem. Wat kostbaarder was dan zijn trotsheid, was die van mezelf. Nu ik 61 kilo weeg (na 9 maanden al), sta ik veel sterker dan ooit in mijn schoenen. Niet eens vanwege de nummers die nu op de weegschaal staan, maar meer vanwege het doorzettingsvermogen en discipline die ik in de afgelopen maanden heb getoond aan mezelf. Dat is in mijn ogen het mooie aan fitness: de fysieke kracht die je in de sportschool op doet, wordt een mentale kracht die je buiten de sportschool permanent bij je draagt. Het ‘hoe’ van mijn reis kenmerkt zich vooral doordat het een grote ‘trial and error’ is geweest. In september begon ik met groente smoothies en zwoor ik brood en melk af. Dat was een leefstijl die niet bij mij paste. Tegenwoordig hou ik mijn calorieën en macros bij, maar sluit ik geen een voedingsgroep meer uit. Het behalen van een droomfysiek is, in mijn ogen, iedere dag een balans vinden tot het behalen en het behouden van een leefstijl die je vol kan én wilt houden. Waar ik in augustus nog 2 tot 3 keer per week op de thuisbezorgd app zat, ben ik nu 5 keer per week te vinden in de sportschool. De zelfverzekerdheid die ik heb gevonden in de sportschool heeft mij op zoveel manieren zoveel kansen gebracht. Ik durf meer. De dromen die ik had als tiener worden langzamerhand werkelijkheid, omdat ik veel meer geloof in mezelf. Zo ga ik in augustus eindelijk starten met mijn bedrijf en durf ik tegenwoordig foto’s van mezelf te maken! Wees niet bang om te beginnen aan iets nieuws
In het begin is het uitoefenen van een nieuwe sport misschien erg spannend. De fitness wereld kan best competitief en gemeen zijn tegenover elkaar. Maar laat je alsjeblieft door niets of niemand tegenhouden om het beste uit jezelf te halen. De mensen die in augustus tegen mij zeiden: "Maar Sophie, jij bent niet zo’n 'fitgirl'", zijn dezelfde mensen die mij nu vragen om afvaltips. Had ik naar hen, of naar mijn eigen twijfels in die tijd geluisterd, dan zou ik nu nog steeds 82 kilo wegen, of erger. Geef niet op, en wees niet bang om te beginnen aan iets nieuws. En geloof mij, als ik het kan, dan kan iedereen het! 
Sophie Tuns is, met haar 22 jaar, hard op weg met haar reis van voormalig pizza prinses tot echte fitgirl. Op haar instagram (@Sophie.Tuns) houdt ze deze reis bij, en probeert ze anderen ook te inspireren. BewarenBewaren BewarenBewaren
